Parijs: goedkoop eten en nieuwe vrienden

(English below)

Parijs. Het is na mijn geboortestad Den Haag mijn lievelingsstad. Ik ga er regelmatig naartoe en iedere keer word ik verrast. Laatst was ik er weer een paar dagen. Een van de dingen op mijn lijstje was eten bij Bouillon Chartier Montparnasse. Ik at er al eerder hoor. Namelijk zo’n vijfenveertig jaar geleden met mijn lieve vriendin Nellie. Door haar werd ik verliefd op Parijs. Samen met haar man Frans had zij in een zijstraat van de Haagse Denneweg een antiekwinkel, Cachot (bestaat nog steeds), destijds gespecialiseerd in oude poppen en spiegels. Elke zondag reden zij om vier uur in de ochtend naar de Marché Aux Puces om nieuwe (lees oude) spullen in te kopen. Nellie maakte me in één weekend wegwijs in Parijs. En met haar dineerde ik toen bij Bistro De La Gare, de voorganger van… inderdaad Bouillon Chartier Montparnasse. Iedere keer kijk ik er mijn ogen uit: een prachtig Art Nouveau interieur, spiegels op de wanden met daaromheen tegeltableaus en een volledig glas-in-lood plafond gebrandschilderd met bloemen.

Gelukkig is het interieur uit 1900 in tact gebleven. Aan reserveren doen ze hier niet. Regelmatig staan er dan ook lange rijen voor de deur. Hoewel ik mij in het buitenland altijd aanpas aan de plaatselijke gewoontes, ging ik er nu toch op ‘Nederlandse’ etenstijd naar toe. Ik hoopte daardoor snel aan tafel te kunnen. Ik was er om 18.30 uur en er waren maar een paar wachtenden voor me. In grote Franse restaurants loopt er altijd een soort dirigent rond die bepaalt wie waar mag gaan zitten. Omdat ik alleen was, werd ik naar een kleinere rij gewezen. Toen ik aan de beurt was werd mij gevraagd of ik het een bezwaar vond om samen met degene die achter mij stond een tafel te delen. Nou, dat vond ik totaal niet erg want ik zag mezelf anders nog drie uur wachten. De man achter mij vond het ook geen bezwaar.

We werden naar een piepklein tafeltje gebracht, dat strak tegen een ander tafeltje voor twee stond. Daar zaten al twee alleraardigste vriendinnen druk te praten. Mijn tafelgenoot bleek Pierre te heten, een leuke 60-er; de meisjes (midden dertig) Naomi en Juliette. De menukaart lag al klaar en even later kwam de ober de bestelling opnemen door deze bij ieder bord op het papieren tafelkleed te schrijven. Pierre en ik keken naar de onleesbare scribbles, toen naar elkaar en haalden lachend onze schouders op. We maakten een praatje, uiteraard. Hij kwam uit Nantes; ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Hij was naar de Rétromobile geweest, een beurs van antieke en vintage auto’s. Hij was een liefhebber, geen collectionneur. Ik was ’s middags naar de tentoonstelling van Dolce & Gabbana geweest in het Grand Palais. Ook een liefhebber, geen collectionneur. De dames naast ons hadden inmiddels hun bestelling opgegeven. 

De voorgerechten kwamen voor ons vieren tegelijkertijd. Pierre bood ons een glas wijn aan, hij had een hele fles besteld. Ja, de Fransen weten van wijn. En toen zei een van de meisjes: “Eet smakelijk!”,  in het Nederlands – okay met een zwaar Frans accent. Ik rolde bijna van mijn stoel! Hoe dan?  Zij vertelde dat haar tante in La Haye woont – Den Haag dus – en zij er als kind regelmatig had gelogeerd. Toen ik op mijn beurt vertelde dat ik geboren ben in Den Haag en er nog steeds woon, was het ijs volledig gebroken.

En dan het eten dus. Voorgerechten vanaf €1,00 !! voor een groentesoep oplopend tot €7,50 voor 6 escargots of €15,00 voor 12 slakken; hoofdgerechten van €7,00 tot €13,20 en nagerechten van €2,00 tot €4,50. Maak ik een grapje? Nee echt niet. 
Mijn keuze:
Voorgerecht? Doe eens gek, ik koos er twee: Oeuf Dur Mayonaise (€2,00) : twee halve hardgekookte eieren met de lekkerste mosterdmayonaise ooit en een Salade Verte (€2,20): heerlijke malse groene sla met die vinaigrette die je thuis probeert na te maken, maar wat bijna nooit lukt (mij wel, eerlijk is eerlijk). Simpel, heerlijk, niets meer aan doen.
Hoofdgerecht: Quenelle de Brochet Sauce Crustacés. (au, dat deed pijn €10,00) met als bijgerecht Pommes Grenailles (in olijfolie geroosterde aardappeltjes – €2,60). Er lag een een enorme berg rijst bij de quenelle, maar ik was helemaal blij met mijn pommes de terre.
Ik nam geen dessert maar ik sloot af met een espresso decaféiné. De ober rekende vervolgens uit wat ik moest betalen door uit zijn hoofd de prijzen als een ouderwetse optelsom achter mijn bestelling op het papieren tafelkleed te schrijven. Totaal: €24,20. Werkelijk ongelooflijk. De serveur vertelde trouwens en passant nog dat het restaurant 250 couverts tegelijkertijd kan bedienen en dat er dagelijks 1600 gasten komen. Pierre, Naomi, Juliette en ik gingen als goede vrienden uit elkaar. We hebben geen gegevens uitgewisseld, maar koesteren samen een mooie herinnering aan zomaar een doordeweekse avond in Parijs.

Overigens, aan reserveren doen ze niet en er zijn drie vestigingen: Bouillon Chartier. Andere goedkope adressen met eenzelfde concept waar je wel kan reserveren: Bouillon Le Site en Bouillon Julien. Reken niet op haute cuisine, maar wel op goede, betaalbare, klassieke Franse gerechten in een prachtige ambiance.

About new friendships and cheap food in Paris

Paris. It is my favourite city after my hometown The Hague. I go there regularly and every time I am surprised. The other day I was there again for a few days. One of the things on my list was eating at Bouillon Chartier Montparnasse. I ate there before though. Namely about forty-five years ago with my dear friend Nellie. Because of her, I fell in love with Paris. Together with her husband Frans, she had an antique shop, Cachot, in a side street of The Hague’s Denneweg, which at the time specialised in old dolls and mirrors. Every Sunday they would drive to the Marché Aux Puces at four in the morning to buy new (read old) things. Nellie showed me around Paris in one weekend. And with her I then dined at Bistro De La Gare, the predecessor of… indeed Bouillon Chartier Montparnasse. That first time, I stared my eyes out: a beautiful Art Nouveau interior, mirrors on the walls surrounded by “slavery-style” tile panels and a full stained-glass ceiling stained with flowers.

Fortunately, the 1900 interior has remained intact. They don’t make reservations here. Consequently, there are regularly long queues at the door. Being abroad I always adapt to local customs, this time I went there at “Dutch” dinner time. As a result, I hoped to get to the table quickly. I got there at 6.30pm and there were only a few people waiting. In big French restaurants, there is always a kind of conductor walking around who decides who gets to sit where. Since I was alone, I was pointed to a smaller row. When it was my turn, I was asked if I would mind sharing a table with the person behind me. Well, I didn’t mind at all because otherwise I could see myself waiting for another three hours. The man behind me didn’t mind either.

We were taken to a tiny table, which stood tightly against another table for two. There, two very nice friends were already busy talking. My table-mate turned out to be called Pierre, a nice 60-something; the girls (mid-thirties) Naomi and Juliette. The menu was already there and a little later the waiter came to take the order by writing it on the paper tablecloth by each plate. Pierre and I looked at the illegible scribbles, then at each other and shrugged our shoulders, laughing. We made small talk, of course. He was from Nantes; I told him I was from the Netherlands. He had been to the Rétromobile, a fair of antique and vintage cars. He was an enthusiast, not a collector. I had been to the Dolce & Gabbana exhibition at the Grand Palais in the afternoon. Also an enthusiast, not a collector. Meanwhile, the ladies next to us had placed their orders.

The starters came for the four of us at the same time. Pierre offered us a glass of wine, he had ordered a whole bottle. Yes, the French know about wine. And then one of the girls said, ‘Bon appetit!’, in Dutch – okay with a heavy French accent. I almost rolled off my chair! How then? She told me that her aunt lives in La Haye – The Hague that is – and she had stayed there regularly as a child. When I in turn told her that I was born in The Hague and still live there, the ice was completely broken.

And then there was the food. Starters from €11,00 !! for a vegetable soup ising to €7.50 for 6 escargots or €15.00 for 12 snails; main courses from €7.00 to €13.20 and desserts from €2.00 to €4.50. Am I joking? No really not.

My choice:
First course, I chose two: Oeuf Dur Mayonaise (€2.00) : two half hard-boiled eggs with the tastiest mustard mayonnaise ever and a Salade Verte (€2.20): delicious tender green lettuce with that vinaigrette you try to recreate at home, but which almost never succeeds (I did, fair’s fair). Simple, delicious, nothing more to do.
Main course: Quenelle de Brochet Sauce Crustacés. (ouch, that hurt €10.00) with Pommes Grenailles (potatoes roasted in olive oil – €2.60) as a side dish. There was a huge pile of rice with the quenelle, but I was totally happy with my pommes.
I didn’t take dessert but, I finished with an espresso decafiné. The waiter then calculated what I had to pay by writing the prices from memory as an old-fashioned addition on the paper tablecloth behind my order. Total: €24.20. Truly unbelievable. Incidentally, the waiter told me en passant that the restaurant can serve 250 couverts at a time and that 1,600 guests come daily. Pierre, Naomi, Juliette and I parted as good friends. We didn’t exchange any telephone numbers or so, but together we cherish fond memories of just an oridnary weekday evening in Paris.

By the way, they don’t do reservations and there are three establishments: Bouillon Chartier .Other inexpensive addresses with the same concept where you can make reservations: Bouillon Le Site and Bouillon Julien. Don’t count on haute cuisine, but do expect good and affordable classic French dishes in a beautiful ambiance.

Photo credits: me and Bouillon Chartier (interior photo)